گلاریشا روی زمین

پائیز برگ ریزاننسل بهاری مناندوهگین و تنهافصل نداری منبا واژه های وحشیاز بندگی مگوییدبا کرکسان چه حاجتشعر قناری منعهدی که واژه با ماعهدی که بسته بودیمآری قرار این بودتا بی قراری منما کشتگان مهریم در صبح دیر سعدیاز شب پرستی توتا روزه داری منمن شیر پنجشیرم با صدهزار طالب میجنگم و نیامدیاری به یاری منهرگز بدان نمانددنیا به هر دوامیهرگز بدان نمیرد امیدواری منفصل سقوط برگو انبوه برگ خشکو کبریت خشموجهلو افغان و زاری منما سوگوار خویشیم جنگل به جشن و رقصند با انتقام سختیاز نسل جاری منشعر از محمدحسین داودی گلاریشا روی زمین...

کاش روح واژه ی شب را  تو هم پیدا کنیتا میان قصه هایت جا   برایش وا   کنیروح چون کوهی که در احساس تو جان می دمدمی توانی با دوبیتی صخره را معنا کنیکاش می شد واژگون سازی تمام دفترتشعر پردردی بسازی درجهان غوغا کنیدیگر از سوز عطش آتش نمی دیدی مسیرکاش می شد آتش بر جاده را  دریا کنیبار دیگر چشمهای ما  خیانت کرده اند کاش بارانی بسازی چشم را رسوا کنیبرگ برگ روح شب را با نمی رد می شوییک شبت راکاش با  این  برگها  فردا کنیشعر از : محمدحسین داودی گلاریشا روی زمین...

مثل فلسفهمثل شعرمثل ریاضیمثل ... عشقحداقل برای منبرای شاعری مبهوتشما نفهمیدیدما هم نمی فهمیمکه دنیا دنیای نفهمیدن استمثل چیزی که حالت را خوب کنددلت را صافراستش خیلی حالم خوش نیستشاید مریض شده امتو خوب باشبرایت امیدوارمکه امید حالت را بهتر می کندمثل یک ساز غمگینکه بین این سر و صداغمگینت می کندکه دنیا دنیای غم استبرایت دعا می کنمتو هم برای من دعا کنحداقل برای منبرای شاعری مبهوتکاری از : محمدحسین داودی گلاریشا روی زمین...